شهراد میدری

دختر ِ خیام! یک جرعه شرابم میدهی؟ دزدکی بابا نفهمد شعر ِ نابم میدهی؟

مانده ام پشت ِ در ِ چوبی، "بفرما"یی بگو 

تشنه هستم از سفال ِ کوزه آبم میدهی؟

تا نلرزم بیش از اینها در شب ِ موهای ِ تو 

از دو چشم ِ روشن ِ خود آفتابم میدهی؟

نم نم ِ باران ِ انگور است و عطر ِ کاهگل 

دست در دست ِ نسیمت پیچ و تابم میدهی؟

زخمه برمیداری از دل چین به چین با دامنت؟ 

رقص ِ پرشور ِ دف و چنگ و ربابم میدهی؟

بیتی از لبهای ِ من بر بیتی از لبهای ِ تو 

یک رباعی سهم ِ این حال ِ خرابم میدهی؟

میهمانم میکنی با نان ِ داغ ِ گردنت؟ 

زیر ِ پیراهن دو تیهوی ِ کبابم میدهی؟

اینهمه اخترشناسی برده ای ارث از پدر

ماه ِ من! از آسمانت یک شهابم میدهی؟

راز ِ تقویم ِ جلالی در قد ِ موزون ِ توست 

در گذر از غم شماری ها شتابم میدهی؟

میگذاری بالش ِ بازوی ِ خود زیر ِ سرم؟ 

خسته ام بر روی ِ سینه جای ِ خابم میدهی؟

گزمه های ِ مست ِ سلجوقی نیافتد چشمشان 

چهره می پوشانی و کمتر عذابم میدهی؟

مادرم را میفرستم سمت ِ نیشابورتان 

در دل ِ تاریخ، یک "بله" جوابم میدهی؟