"مهر را باور کن"

شب

 بلند بود و زمین

 گرم حضور

دختری

 خواب شقایق می دید 

مادری

 سر سجاده ی عشق 

 دانه ی نور به تسبیح می کرد 

جیرجیرک مات شبی آرام بود 

من نسیمی دیدم تنها بود 

لای مجنون ترین شاخه ی بید 

عشق را می بویید

و سکوتی مرموز

 می خزید 

 در دل شب بی پروا 

حس دل تنگی و غم 

لنگ لنگان می رفت

 از دل من 

یک صدا بود که می خواند مرا :

__مهر را باور کن __ 

و چه لبریزم من 

مثل یک شاخه ی بید 

مسخ آغوش نسیم...

"پونه شاهی"

دوازدهم مردادماه 92