"جنگل سوخته "

منم اون  جنگل سوخته ی غریب

که تنش پر شده از زخم  فریب  

رو ی شاخه های  تنهایی شب  

یه پرنده  مونده با بغضی نجیب   

خیلی شبها من یه کابوس می دیدم

خواب ضربه ی تبر رو شنیدم 

من پر از زخم تبر بودم و تلخ

گاهی سوختن خودم رو می دیدم  

دلم از غصه هنوز پر می شه باز

همصدای غصه ؛ گریه میشه باز    

خبر رفتن تو  داغه  هنوز

فقط اشک زخممو مرهم  میشه باز 

می دونستم تو یه آتیش پر از گدازه ای  

می دونستم تو پر از زخمای تازه  تازه ای  

میدونستم تو مثل زخمهایی که کهنه شده   

همه جوره تو پر از دردای  تازه تازه ای  

دلی که سوخته پراش  کجا بره ؟

می تونه از رو زمین  کجا بره ؟

تو که مرهم نبودی خطای من

بی خطات بگو دلم  کجا  بره ؟

"پونه شاهی "

18 اردیبهشت 95